زنان کتک خورده "خود" شان را از دست می دهند

زنان کتک خورده "خود" شان را از دست می دهند

نویسنده و گزارشگر- سیلیه گریپسرود از دانشگاه برگن

.کانون زنان ایرانی .برگردان – نریمان رحیمی

یک شریک زندگی خشونت گر تنها یک تهدید جسمی و روانی نیست بلکه شخصیت درونی و خودانگارگی زن را نیز از بین می برد. بسیاری از زنان پس از بیرون آمدن از یک رابطه ی خشونت آمیز، در ایجاد یک شخصیت درونی موفق، حفظ سلامتی خودشان و استفاده از موقعیت های زندگی شان دچار مشکل می شوند.

کریستی آلساکر که مشغول کار با تز دکترای خودش درباره ی "عواقب خشونت گری در روابط نزدیک " در دانشگاه برگن است می گوید:
وقایع و پیشامدهایی که باعث خُرد شدن شخصیت می شوند نشانه هایی هستند که می توانند برای همه ی زندگی بصورت بخشی از هویت و شخصیت زن خشونت دیده در بیایند و باعث احساس شرم و خجالت در او شوند.
آلساکر یکی از نویسندگان کتابی به نام "خرس می خوابد" است که اخیرا توسط انتشارات آسکه هاوگ منتشر شده است. طرح انتشار کتاب که موضوع آن درباره ی خشونت خانوادگی است با حمایت وزیر دادگستری پا گرفته است. آلساکر در فصلی از کتاب، موضوع مشکلات سلامتی زنان را که نتیجه ی خشونت گری نزدیکان شان است روشن می کند.
اینکه یک انسان دارای چه دید و برداشتی از خودش است، اهمیت زیادی روی سلامتی جسمی و روانی اش دارد. و کسانی که بیشترین اهمیت را برای خودشناسی ما دارند، آنها هستند که ما برای شان احترام قائلیم و احساس نزدیکی با آنها می کنیم.
بدین ترتیب شکسته شدن اعتماد و خرد شدن شخصیت که در اثر خشونت گری در روابط نزدیک و خصوصی پیش می آیند، ریسک و خطر بزرگی برای از میان رفتن اعتماد به نفس زنان و اعتماد آنها به افراد دیگر بوجود می آورد.
خطر جانی
در طول ده سال گذشته در کشور نروژ، بیشتر از نصف زنانی که کشته شده اند، توسط شریک زندگی شان به قتل رسیده اند. طبق گزارش تازه ی روزنامه ها، از سال 2000 تا کنون هفتاد و دو زن توسط شوهران شان کشته شده اند. خشونت خانگی همچنین موجب افزایش خطر خودکشی می شود. مطالعات تحقیقی نشان می دهند که خطر خودکشی در میان زنان خشونت دیده، دو و نیم تا 5 برابر دیگر زنان است.
از رنج های روحی، وجود بیماری های استرس پس از حادثه (PTSD) در رابطه با خشونت در روابط نزدیک، بیشتر از همه مورد اثبات قرار گرفته اند. موارد افسردگی، هراس و وحشت در زنان خشونت بسیار بیشتر است.
کم اطلاعی درباره ی اثرات دراز مدت خشونت گری
آلساکر تاکید می کند که از دست دادن حق تصمیم گیری و کنترل زندگی روزانه، باعث از دست دادن هویت شخص می شود.
انسان هایی که در معرض خشونت گری قرار دارند، با تن دادن به آنچه فرد خشونت گر طلب می کند، بطور مرتب تلاش می کنند از میزان خشونتی که بر آنها اِعمال می شود بکاهند. این افراد سعی می کنند حق را به جانب خشونت گر بدهند.
این را می توانیم بعنوان راهکاری برای بقا و زنده ماندن تلقی کنیم، کاری که انسان ها در دیگر شرایط تهدید آمیز و خطرناک زندگی هم ممکن است به آن تن بدهند.
آلساکر هنگام کار با تز فوق لیسانس خودش، زندگی زنانی را که از روابط خشونت آمیز بریده بودند دنبال می کرد که بسیاری از آنها از خودشان خسته و بیزار شده بودند.
آلساکر می گوید: بعنوان مثال جواب دادن به این سوال که "چه چیزی تو را خوشحال می کند؟" برای آنها مشکل بود. آنها برای مدت طولانی آنقدر روی راه هایی که خشونت را بر روی شان کم کند متمرکز شده بودند که آرزوها و نیازهای خودشان دیگر جا و اهمیتی نداشت.
بسیاری از این زنان می بینند که مدت زیادی طول خواهد کشید تا بتوانند به مسائلی که برای خودشان (و نه فرد خشونت گر) مهم است باز گردند. آلساکر اضافه می کند که تحقیقات اندکی درباره ی تاثیرات درازمدت روی زنان خشونت دیده انجام شده است.
آمار مراکز مددکاری "زنان در وضعیت بحرانی" نشان می دهند که تعداد افراد شاغل در میان زنانی که در این مراکز زندگی می کنند از بقیه جمعیت کشور خیلی پایین تر است. تعداد کسانی هم که مجبورند از کمک های رفاهی دولتی استفاده کنند خیلی بالاست. این تعداد، بعضی سالها تا نصف زنان ساکن "مراکز بحران" هم می رسد.
آلساکر به مطالعات بین المللی استناد می کند که نشان می دهند زنان خشونت دیده پس از رهایی از رابطه ی خشونت آمیزشان، ، تا سالیان طولانی برای کار کردن و اشتغال دچار مشکل هستند.
او ادامه می دهد: همانطور که گفتم ما درباره ی علت این مسئله خیلی کم می دانیم. ولی فکر می کنم که مدت زیادی طول می کشد تا زنان خشونت دیده با مشکل خود کم بینی و ارزش قائل نبودن برای خودشان و احساس شرمی که بر اثر روابط خشونت آمیز به آن دچار شده اند، مقابله کنند.
رابطه ات را قطع کن!
آلساکر معتقد است که جامعه باید به روشنی این را بیان کند که خشونت و کتک زدن جرم است و اینکه مردانی که دست به خشونت می زنند باید مسئولیت انجام این جرم را هم قبول کنند.
او نسبت به بعضی نظرخواهی ها در اروپا که بر طبق آنها خیلی ها معتقدند که در رابطه ی خشونت آمیز، خود زنان مقصر هستند سخت واکنش نشان می دهد. آلساکر می گوید:
نظرها و ادعاهایی که می گویند بسیاری از زنانی که شخصیت شان خرد می شود، خودشان مقصرند نمونه هایی از افکار اجتماعی هستند که باعث تقویت احساس گناه و شرم برای قربانیان می شوند.
این طرز فکر اجتماعی هم که می گوید افراد خودشان مسئول خوشبختی یا بدبختی شان هستند، بخشی از همین احساس شرم زنان خشونت دیده است. مسئله در اینجاست که کسانی که این جرایم را انجام می دهند مقصر و مسئول هستند، نه قربانیان.
یک شعار در این زمینه می گوید: "از رابطه ببریم بهتر است تا خودمان ببریم" یا "رابطه را قطع کردن بهتر از خُرد شدن است".
آلساکر در پایان تاکید می کند: با آنچه که تا امروز درباره ی سلامتی و یک زندگی با کیفیت می دانیم، کاملا روشن است که زنان خشونت دیده باید بدنبال نظارت و کمک تخصصی بروند.