زنان زحمت می کشند ،مردان پول پس انداز می کنند

زنان زحمت می کشند ،مردان پول پس انداز می کنند

ترجمه ی کانون زنان ایرانی : هانا وامیتا کشاورز زن کنیایی با دست های بزرگ و زمخت خود محل پول هایش را که از شوهرش پنهان کرده نشان می دهد . پول هایی که باید برای خرید بذر ،تهیه غذا برای خانواده و پرداخت هزینه تحصیل چهار فرزند و دو نوه اش ، صرف شود . او تلاش می کند که این پول را در قفسه های اشپزخانه و هر جای دیگری مخفی کند . اما بهترین و مطمئن ترین روش مخفی کردن آن زیر لباس هایش است .
" این کار را برای این می کنم چون ممکن است شوهرم بو ببرد که پول در کجا مخفی شده است ." این را وامیتا می گوید . او 63 سال سن دارد و مراقبت از حیوانات و انجام کار زراعت در مزرعه کوچکشان را در شیب های کوهستانی مرکز کنیا برای تمام عهمر خود بر عهده داشته است . او می گوید ": شوهران ما طرز تلقی شان از زنانشان این است که ما برده های انها هستیم ."
وقتی " وامیتا" هر روز شیر را به کارخانه شیر می برد کارمند شرکت شیر آن را به حساب شوهرش می نویسد و پول را به او نمی دهد ، وقتی او محصول قهوه درختان زمین کوپکش را به تعاونی محل می فروشد ، به او فقط مبلغ کمی داده می شود و دوباره تمام پول به حساب شوهرش واریز می شود . انها برای افزایش حساب بانکی شوهرانشان مثل یک برده کار می کنند .
در اثنای کمبود شدید مواد غذایی که به خاطر شورش های گسترده از سنگال تا سومالی ادامه داشت ، متخصصان و تحلیل گران در تلاش هستند تا مشکلات مربوط به بازدهی اندک کشتزارها و مزارع آفریقا را پیدا کنند .آنها دریافتند که مشکل پول بسیار کم زنانی مثل "وامیتا " می تواند عامل اصلی مشکل گسترده مواد غذایی جهان باشد : فغرهنگی که در آن مرد صاحب دارایی ها است و کنترل سرمایه گذاری را دراختیار دارد ، دولت برنامه های اموزشی خود را برای مردان و بر اساس خواست مردان انجام میدهد و حتی کمک های بین المللی به نیروهای کار کشاورزان به مردان تعلق می گیرد . مردانی که کمترین کاری در مزارع و کشتزارها انجام نمی دهند .
"روث انیانگ " مدیر ارشد و موسس بنیاد برنامه توسعه روستایی کنیا می گوید :" زنان کنیا کسانی هستند که عمده غذای کشور را تهیه می کنند . اما آنها به خوبی این کار را انجام نمی دهند . بر ای اینکه انها از کمترین حمایت مناسب و شایسته برخوردار نیستند . چالش اصلی در کنیا این است . بر اساس فرهنگ اجتماعی و سنت های به شدت رسوخ کرده در اجتماع ، زنان صاحب زمین نیستند و به مردانشان وابسته اند . در حالیکه آنها بیشترین کار را در این زمین های کشاورزی انجامی دهند ."
بر اساس براورد های اداره غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد بیش از 80 درصد مواد غذایی کنیا را زنان تولید می کنند .در حالیکه بر اساس سنت ها زمین و فواید آن به مردان تعلق دارد . بانک ها وام های کم بهره کشاورزی خود را به مردان می دهند و زنان به دلیل این که فاقد اسناد مالکیت زمین هستند از این امکان بی بهره اند . دولت هم آموزش های مربوط به افزایش تولید را به مردان ارائه می دهد . مردانی که کمترین کار را در زمین های کشاورزی انجام میدهند . خرید و یا در اختیار گرفتن ابزار و ادوات کشاورزی برای زنان هم معمولا بسیار پر هزینه و زمانبر است و از این باین انها نمی توانند در مزاذع خود از این ابزارها استفاده کنند .
" اونیانگ" می گوید: اگر شما 20 شیلینگ به یک زن بدهید در پایان روز شما خواهید دید که با این 20 شیلینگ چه کارها کرده است . اما اگر همین پول را به مرد کنیایی بدهید و با او به خانه اش بروید به گونه ای رفتار می کند که گویا هرگز شما را ندیده است .
پروفسور ماما از بنیاد " اونیانگ" می داند که در میان کشاورزان استان غربی کنیا و در زمانی که هنوز یکی از مستعمرات انگلستان محسوب می شد فقر در حال رشد بود . اما زندگی نسبت به حالا خیلی بد نبود . تپه های سرسبز به سمت ساحل دریاچه بزرگ ویکتوریا کشیده شده اند و در میان این سرزمین پربار ترین زمین های کشاورزی شرق افریقا قرار دارد . در دهه 80 میلادی بنیاد "اونینگ" ئتوانست که از یک فرصت مطالعاتی در زمینه تغذیه و علوم غذای در آمریکا استفاده کند و این شانس به " ماما " داده شد . وقتی در ابتدای دهه 90 به کنیا بازگشت او به شدت شوکه شد . جمعیت به صورت انفجاری افزایش یافته بود فقر و سوء تغذیه فراگیر شده بود . ایدز در حال کشتن تعداد زیادی از مردم در هر نقطه از کنیا بود .
"ماما " با ناراحتی می گوی:"د در اینجا زنان و بچه ها کشت و زرع می کنند و زحمت می کشند و در نهایت این مردان هستند که پول را پس انداز می کنند . "
هم اکنون بنیاد آنها در حال آموزش مبازره با ایدز آموزش سلامت و بهداشت به کارگران است و به زودی مرکزی را برای توسعه مراقبت و آموزش کودکان راه اندازی خواهد کرد. در حقیت انها روی کشاورزی کار می کنند .
"اونیانگ" معتقد است ":اگر یک مادر باید از فرزند بیمارش پرستاری کند ، او هرگز نمی تواند یک کارگر خوب در مزرعه خودش یاشد ."
هم اکنون صدها زن با پیوستن به این بنیاد برای گروهای خودشان اساسنامه می نویسند ، رهبران محلی و شوراهای محلی را انتخاب می کنند و مهمتر از همه بانکی را تاسیس کرده اند که هر ماه هر کدام از اعضا 50 سنت در آن پس انداز می کند .
" ما اکنون با پولی که در جیب های خودمان داریم می خوابیم " این را "سلفا سناح " 50 ساله که یکی از زنان وابسته به گروه است می گوید " با 300 دلاری که آنها از طریق این برنامه به دست آوردند توانستند یک مزرعه با تعدادی گاو تهیه کنند که گروه هایی ازفقیرترین افراد را در خود جای می داد . در سال 2005 آنها با قرض گرفتن 900 دلار توانستند یک محل برای نگهداری محصولات زراعی خو بسازند و آنها را در زمانی که قیمت بالا است بفروشند . سه سال بعد این گروه تمان قرض